BENDE BALERİN KUMAŞI YOK

Birkaç sene önce 352.ev taşımam sırasında (sayıyı tam tutturamamış olabilirim, ama yaklaşık 300 civarında olmalı; en azından bende yarattığı his itibariyle) depoda bir kutu buldum. Kutunun içi çocukluk fotoğraflarımla doluydu. Bazısını kahkaha, bazısını gözyaşı ile incelerken - artık ne kadar bastırdıysam bilinçaltımın dip kuyularına - hiç hatırlamadığım bir sınıf fotoğrafı çıktı karşıma.

Fotoğraf 7-8 tane şirin prenses, bir tane de sevimsiz bir oğlan çocuğunun olduğu bir bale kursunda çekilmişti. "Aaa…" dedim kendi kendime. "Dur, şimdi hatırladım. Annemin zoruyla gitmiştim ben buraya bir süre." 

Gözlerim o mini mini tütülü, uzun saçları dramatik bir topuzla başlarının üstünde toplanmış güzel kızlar arasında kendimi aradı. Ama ben orada yoktum...

İyi de nasıl olur? Paytak paytak yürümeler, kabarık kabarık tütüler, günlerce çalışılan duruşlar... ve bir çarpıntı bastı. Yıllarca bastırdığım anılar bir anda hafızamın kıyılarına vurdu. Ben ortadaki oğlan çocuğuydum!

Kısacık saçlarını nasıl sevimli hale getirebileceğini bilemeyen, tütü eteğini daha kursun ilk haftasında kaybetmiş,  öğretmenin kendisinden duyduğu memnuniyetsizliğin ezikliğiyle o cicili bicili kızların arasında elimi kolumu nereye koyacağımı bilmeden somurtuk duruyordum işte!

Ah keşke o fotoğraf yanımda olsaydı da ibret-i alem olsun diye yayınlasaydım şuracıkta. Ama fotoğraf Ankara'da. Ben ise balenin tarihini yazan balerinler kadar zarif ve bir o kadar da katı Moskova'dayım bu satırları yazarken.

O bale kursundan bana kalan, yıllar sonra bin bir zorlukla düzeltebildiğim paytak yürüyüşüm ve balerinlere karşı geliştirdiğim şüpheli tavırlar oldu. Karşıyaka'nın en meşhur bale kursunun yüz karası öğrencisi olarak, ne öğretmene kendimi beğendirebilmiştim, ne de her kız çocuğunun içinde olması salık verilen balerini içimden bulup çıkartabildim. Neyse ki, anneciğim benden beklentilerini kısa sürede azalttı da, benim için o çile birkaç fotoğrafla sınırlı kalarak bitti.

Yıllar yıllar sonra içimdeki bu yarayı ortaya çıkartmama vesile olan şey işte bu şahane balerin kumaşı oldu.

Moskova'nın hiç beklemediğim bir köşesinde karşıma çıkan kumaşçıda bulduğum bu güzelliği, hemen bir bluza dönüştürmek istedim.

Epeydir kullanmayı istediğim eski bir Burda kalıbını gizlendiği yerden çıkardım ve işte sonuç:

Bu şahane balerinlere uygun gördüğüm model Burda dergisinin 10/2012 sayısından kalma 122 no.lu bir bluz modeli oldu. 

Yakanın yanındaki roba denen o ters cep gibi duran parçalara bayıldığımı söyleyemeyeceğim. Zaten bir üstteki fotoğraftan da anlaşılacağı gibi, bende bale yapma becerisi olmadığı gibi, güzel ütü yapma becerisi de yokmuş. 

Yine de, bluzlara ilginç bir hava katması için biraz değiştirilerek kullanılanılabilecek bir detay. Belki daha ileride bu robayı birkaç kat yapıp da kullanabilirim. Bluzun kesimi tam istediğim gibi oldu çünkü. 

Kollara gelecek olursak, bu balerinlere eşlik etmesi için hiç değilse biraz kurdele ekleyeyim dedim ve kol pervazlarında kurdele havasında bir biye kullandım. 

Bu bluz sayesinde içimdeki balerin ortaya çıktı mı diye merak ediyorsanız söyleyeyim. Sanırım hiç orada yoktu :) 

30 yaşıma kadar neredeyse hiç elbise giymedim. 40 yaşıma kadar saçlarımı neredeyse hiç uzatmadım. Paytak yürüyüşümü ise 20'lerimin başında zorlukla düzeltebildim. Velhasıl, bende balerin kumaşı yok. Ama doğru kumaşı buldum mu, çok fena bluz dikerim! 

Sevgiyle,

İrem