ÖĞREN ÇEKİRGE: DÜĞMELERİ GİZLEME SANATI

KİM KORKAR GÖMLEK DİKMEKTEN?

Oturduk mu evlerimizde #evdekal etiketiyle? 

Ne kadar sıklıkla geliyor korkularınız üstünüze üstünüze? 

#Covid19 semptomlarını aratmayan göğüs sıkışmaları yaşıyor musunuz her sosyal medya kullanımınızda?

E, tamam o zaman. Önce kendinize şöyle köpüklüsünden bir kahve yapın, sonra geçin dikiş masanızın başına. Önce gömleklerimizi biçelim, sonra ektiklerimizi ;)  O korkular üstünüze üstünüze gelmeye başladığında, kahvenizden veya çayınızdan bir yudum daha alın. Tüm korkularını whatsapp gruplarında kusan arkadaşlarınızı usulca bir kenara bırakın. Onları kenara attığınızı görmeyecekler nasıl olsa ;)

Hadi şimdi elinizde hangi dikiş dergisi varsa karıştırın bakalım. Rüzgarı yüzümüzde özgürce hissedeceğimiz zamanlarda giymek üzere bir gömlek seçin kendinize. Buldunuz mu? O zaman hemen modelin kalıbını çıkartmaya başlayın.

Hala kalıp çıkartmak karmaşık mı geliyor? O halde önce şu yazıyı bir okuyun bakalım. Belki bu sefer kolayca çözersiniz kalıp çıkartma işini: Öğren Çekirge: Dergiden Kalıp Çıkartma 

Kalıpları kumaşa aktarmayı biliyor musunuz? Bilmiyorsanız aşağıya yorum bırakın. Onun da püf noktalarını içeren bir yazı hazırlayayım size daha sonra.

 

11

KENDİNE AİT BİR ODA

En güzel haliyle "evden çalışma" olarak tercüme edebileceğimiz "home office" çalışma düzenine yercüceme hamileyken, 11 yıl önce başladım. 

Doğum yaptıktan sonra tüm çalışma hayatımı azar azar home-office çalışma düzenine geçirmiştim. İlk zamanlarda kendime ait çalışma alanım neredeyse gün ışığının hiç girmediği, depresif, karanlık bir odanın köşesiydi. Sonra bir gün kalktım ve "Artık kendi kıyafetlerimi kendim dikmek istiyorum," dedim. Böylece bana ait masada bilgisayarım ve dosyalarımla sürekli yer değiştiren, misafir yatağı gibi akşamdan konulup, sabah kaldırılan dikiş malzemelerime yer açmaya başladım.

43 yaşındayım. Hayatımda sahip olduğum hemen her şeyi dişimle tırnağımla, çalışarak, büyük özverilerle kazandım. Bu fotoğraftaki tüm güzelliklere ulaşmak için öyle çok çalıştım ki.

Sizi bilmem ama, ben bu fotoğrafa bakınca önce huzur görüyorum. Ardından keyif, ruhumu dinlendiren kreatif işlere yer ve zaman ayırabiliyor olma lüksü, çok sevdiğim yazma işlerine adanmış başka bir köşe, yıllarca karanlık evlerde oturmanın ardından nihayet tüm cıvıltısıyla içeriyi dolduran günışığı, fotoğrafın ortasında salınan tüylü güzellik ve fotoğrafta görünmeyen ama benim canımın içi olan yercücemin o sırada sağ köşede şakıyan neşeli sesi.

"Kendine ait bir oda." Virginia Woolf'un feminist literatür açısından en önemli eserlerden biri sayılan romanının adı aynı zamanda. Şu virüs çılgınlığını atlattıktan sonra, henüz okumadıysanız lütfen okuyun bu kitabı.

0