En güzel haliyle "evden çalışma" olarak tercüme edebileceğimiz "home office" çalışma düzenine yercüceme hamileyken, 11 yıl önce başladım.
Doğum yaptıktan sonra tüm çalışma hayatımı azar azar home-office
çalışma düzenine geçirmiştim. İlk
zamanlarda kendime ait çalışma alanım neredeyse gün ışığının hiç girmediği,
depresif, karanlık bir odanın köşesiydi. Sonra bir gün
kalktım ve "Artık kendi kıyafetlerimi kendim dikmek istiyorum,"
dedim. Böylece bana ait masada bilgisayarım ve dosyalarımla sürekli yer
değiştiren, misafir yatağı gibi akşamdan konulup, sabah kaldırılan dikiş
malzemelerime yer açmaya başladım.
43 yaşındayım. Hayatımda sahip olduğum hemen her şeyi dişimle
tırnağımla, çalışarak, büyük özverilerle kazandım. Bu fotoğraftaki tüm
güzelliklere ulaşmak için öyle çok çalıştım ki.
Sizi bilmem ama, ben bu fotoğrafa bakınca önce huzur görüyorum. Ardından keyif,
ruhumu dinlendiren kreatif işlere yer ve zaman ayırabiliyor olma lüksü, çok
sevdiğim yazma işlerine adanmış başka bir köşe, yıllarca karanlık evlerde
oturmanın ardından nihayet tüm cıvıltısıyla içeriyi dolduran günışığı,
fotoğrafın ortasında salınan tüylü güzellik ve fotoğrafta görünmeyen ama benim
canımın içi olan yercücemin o sırada sağ köşede şakıyan neşeli sesi.
"Kendine ait bir oda." Virginia Woolf'un feminist literatür
açısından en önemli eserlerden biri sayılan romanının adı aynı zamanda. Şu
virüs çılgınlığını atlattıktan sonra, henüz okumadıysanız lütfen okuyun bu
kitabı.
Evden çalışmak çok zevklidir. Çok daha üretkendir. Bazı inceliklerine
dikkat ettiğiniz müddetçe, neredeyse ofis hayatına dönmek istemeyeceğiniz kadar
zenginleştiricidir.
Vanilya ailemize katılalı 3 sene olmak üzere. Bir gün, her
sabah benimkileri işe ve okula uğurlayıp da kahvemi yapana kadar sakin olan köpecikte, kahvemi koyduktan sonra bir heyecan ve koşturma hali olduğunu fark ettim. Sonra anladım ki ben kahvemi
alınca çalışma masama geçiyorum. Ben masama geçince onu da camın önüne
oturtuyorum. Böylece, azıcık ışık giren evimizin içinde bunalan hayvancık da
orada oturunca yoldan gelen geçeni izliyor, uyukluyor, bana laf atıyor, kendi
kendine orada sosyalleşiyordu. Bu yüzden ben sabah kahvemi elime aldığım anda Vanilya bir telaş çalışma odama koşturuyordu. İkimizin de mesaisi sabah erken başlıyor, ben
günümün en üretken kısımlarını çalışma masamda, o da masamın önündeki camda
geçiriyordu. Artık yeni evimde camlar yerlere kadar. O yüzden Vanilya da sol
köşedeki köpekbalığı şeklindeki keyif yatağından bakarak seyrediyor dışarıyı. Miskinlik yapmadığı zamanlar tabii...
Sabah ilk ben kalkarım evde. Çoğunlukla kalkar kalkmaz, nadiren de
çalışma masama geçmeden hemen önce pijamalarımı çıkartır, ev kıyafeti giyerim.
Asla pijamalarla çalışmamak gerçekten önemli. Mola verdiğim zamanlarda ise
istediğimi yaparım. İster evdeki işlerimi, ister mutfak alışverişimi yapar,
istersem de bir arkadaşımla görüşürüm.
Güzeldir evden çalışmak. İnsanın öz disiplinini güçlendirir. Dışarıdan iş almak
için her zaman sosyal ilişkileri güçlü tutmak gerektiğini de göz ardı
etmezseniz, şahanedir hatta!
Elbette bu sosyal uzaklaşma dönemi de bitecek birkaç haftaya. Her ne
kadar şimdilik #evdekal desek de, bu aslında sosyal değil, sadece fiziksel bir
uzaklaşma. Yoksa istediğimiz kadar online sosyalleşebilir, harika işleri evden
çıkmadan da yapabiliriz.
Evlere gönüllü kapandığımız şu günlerde fiziksel ve ruhsal
dayanıklılığınızı artırmak için elinizden geldiğince kreatif işleri de ev
işlerinin arasına serpiştirebilmeyi çok önemli buluyorum. Yeteneğinizin olup olmaması önemli değil. İlginiz olsun yeter. İnsanın kendisini
farklı şekillerde ifade etmesinin yollarını bulması çok değerli bir kazanım.
3-5 dakikalığına bile olsa başka hiçbir şey düşünmeden, severek yaptığınız
işler üretmek çok önemli. Bu çılgınlıktan kurtulduktan sonra hepimizin hayatı
daha farklı olacak. Umarım bu farkı sevdiğiniz şeyler lehinde yaratmayı
başarabilirsiniz.
#Sevgiylekal, #evdekal.
İrem
Hiç yorum yok